Πολύς λόγος έχει γίνει για την επονομαζόμενη ανοσία της αγέλης, με πρώτο τον Άγγλο Πρωθυπουργό, να την επικαλείται ως λύση στην πανδημία και φυσικά να αποτυγχάνει παταγωδώς και πολλούς ακόμα να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο, της κατ’ εμέ βλακώδους αυτής δικαιολογίας. Όλοι όσοι την επιχείρησαν μετράνε πτώματα σωρηδόν και τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα από την κατάρρευση της δημόσιας υγείας τους.
Της Αλίκης Τσίκα
Στον αντίποδα βρίσκονται όλοι οι υπόλοιποι που βάζουν μπροστά τη λογική, την επιστήμη, το σχεδιασμό και τις όποιες θυσίες κρίνονται απαραίτητο -οικονομικές στην πλειοψηφία των περιπτώσεων- και προσπαθούν να διασφαλίσουν τη δημόσια υγεία και τους πολίτες. Και για να μην μπερδευόμαστε, διότι πολλά ακούγονται τελευταία, διασφάλιση της δημόσιας υγείας δεν είναι η διασφάλιση του συστήματος υγείας, αλλά αυτή της υγείας των πολιτών που εξαρτάται από την ορθή λειτουργία και τις αντοχές των εκάστοτε συστημάτων υγείας.
Όσο και αν προσπαθούν όμως επιστήμονες και Κυβερνήσεις, θα υπάρχει πάντα και ο παράγοντας άνθρωπος και πολίτης, στον οποίο και απευθύνονται και από τον οποίο περιμένουν να συμπεριφερθεί τουλάχιστον με την ελάχιστη δυνατή ωριμότητα, υπευθυνότητα αλλά και σεβασμό προς τους συμπολίτες του. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει και καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες όλων αυτών που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, επιστήμη, κράτος και συνάνθρωπο.
Διότι πέρα από την πολιτική διαχείριση της πανδημίας και το κατα πόσο αυτή μας βρίσκει σύμφωνους ή όχι, υπάρχει και η απλή επιστημονική και αδιαπραγμάτευτη άποψη, που λέει πολύ απλά ότι κινδυνεύεις και αν δε σε νοιάζει για τον εαυτούλη σου, τουλάχιστον κάνε τα απαραίτητα για να διασφαλίσεις την υγεία των υπολοίπων. Έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο να κάνουμε πολιτική και αντιπολίτευση με εργαλείο την υγεία. Δυστυχώς αυτό δεν είναι ένδειξη πολιτισμού, αλλά ένδειξη ηλιθιότητας και εμμονής με επικίνδυνες συνέπειες. Διότι όταν η υγεία σου και η υγεία όλων μας, εξαρτάται από τη λογική του παραλόγου και του απαίδευτου, έχουμε σοβαρό πρόβλημα.
Στην υγεία δε μας ενδιαφέρει η “ταπεινή” άποψη του καθενός, που νομίζει ότι κάνει αντίσταση επειδή δε φοράει μάσκα ή το παίζει επανάσταση με το μπιρόνι στην πλατεία. Δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η άποψη οποιουδήποτε άλλου εκτός από τους επιστήμονες που έχουν ιδρώσει και πασχίσει σε αυτή τη ζωή, για να μπορούν να λένε τι είναι σωστό και τι όχι. Και είτε συμφωνούμε μαζί τους, είτε όχι, είτε μας αρέσει, είτε όχι, απλά θα κάνουμε αυτό που πρέπει. Μαγκιά μπορεί να πουλάει ο οποιοσδήποτε όσον αφορά τον εαυτό τους και τις συνέπειες που έρχονται μόνο για αυτόν. Όταν όμως η κατάσταση είναι πέρα και πάνω από τον εαυτούλη του κάθε ξερόλα και επηρεάζει χιλιάδες ζωές, τότε ο ξερόλας θα πρέπει να κάθεται στην γωνίτσα του, ή στο σπιτάκι του στην προκειμένη περίπτωση και να πουλάει μαγκιά από την πολυθρόνα στον καναπέ του.
Ευσυνείδητος πολίτης δεν είσαι όταν έχει άποψη για όλους και για όλα, αλλά όταν μπορείς να κατανοήσεις πότε η άποψη σου είναι εποικοδομητική και χρήσιμη και πότε είναι αδιάφορη και επικίνδυνη. Άποψη πρέπει και οφείλουμε να έχουμε όλοι. Άποψη όμως με επιχειρήματα, βασισμένη στην πραγματικότητα και όχι στην κενή συνωμοσιολογία, άποψη που δεν θέτει σε κίνδυνο τον διπλανό μας και σέβεται την κοινωνία. Διότι όταν απλά έχεις άποψη για να πεις ότι σου κατέβει στο ξερό σου το κεφάλι και να αντιδράσεις μόνο και μόνο για να ακουστείς, εκτός του ότι καταντάς γελοίος, το οποίο και δεν αφορά κανέναν μιας και είναι προσωπική επιλογή, αποτελείς όμως ταυτόχρονα δημόσιο κίνδυνο, κάτι που μας αφορά όλους.
Καλό θα ήταν λοιπόν να βάλουμε ένα φρένο στις προσωπικές μας απόψεις περί πανδημίας και μέτρων προστασίας, μιας και δεν είμαστε ειδικοί και να πορευτούμε για όσο ακόμα χρειάζεται με προσοχή και με την ενσυναίσθηση ότι αυτός που θα νοσήσει αύριο, μπορεί να είμαστε εμείς και καλό θα ήταν να μην πάθουμε για να μάθουμε.
Πηγή: the president
